مدل شکنندگی وابسته به زمان در حوادث بازگشتی و کاربرد آن در بیماری صرع

سابقه و هدف: در حوادث بازگشتی، یک نوع حادثه برای فردی چندین بار در طول زمان تکرار می‌شود. مدل شکنندگی با وارد کردن وابستگی حوادث در مدل استنباط‌های کاراتری دارد. ثابت بودن شکنندگی در طول پیگیری می‌تواند ناکافی باشد. لذا مدل‌هایی شکنندگی وابسته به زمان، واقعی‌تر هستند. هدف این مطالعه برازش مدل شکنندگی وابسته به زمان برای حوادث بازگشتی است. مواد و روش‌ها: در این مقاله مدل شکنندگی وابسته به زمان برای فاصله زمانی بین حوادث بازگشتی معرفی گردید که تعمیم مدل وینتربرت (2004) برای زمان وقوع حادثه در داده‌های خوشه‌ای بود. پارامترهای مدل با روش مربع‌بندی گاوسی برآورد شدند. مدل برای داده‌های بیماری صرع برازش شد. یافته‌ها: مدل شکنندگی وابسته به زمان در مقایسه با مدل شکنندگی مشترک برازش بهتری داشت. ظهور مکرر دیسشارژ در نوار مغزی 56 بیمار مبتلا به صرع (73% مرد و 34% جانباز) بررسی گردید. سن و وضعیت جانبازی رابطه معنی‌داری با فاصله زمانی بین دیسشارژها داشتند. معنی‌دار بودن واریانس شکنندگی نشان داده که عوامل وابسته به زمان باعث تغییر هم‌بستگی زمان وقوع دیسشارژها در طول زمان شده است. نتیجه‌گیری: هرگاه در مسائل پزشکی عوامل وابسته به زمان نامعلومی باعث تغییر در زمان وقوع حوادث بازگشتی شوند، استفاده از شکنندگی وابسته به زمان منجر به نتایج معتبرتری است. روش برآورد کوادراتور گاوسی یک تکنیک کاربردی برای برازش مدل‌های شکنندگی وابسته به زمان است و به جهت برنامه‌نویسی راحت‌تر برای عمومی‌تر شدن و کاربردی‌تر شدن مدل‌های پیشرفته از جمله مدل شکنندگی وابسته به زمان مناسب است